Description

किती मोहक होती ती मूर्ती! मूर्ती ठेवायची कुठे, या चिंतेत सर्वच भाविक होते. मूर्तीने उत्तर दिले, ‘भक्तांचे शुद्ध हृदय हेच माझे स्वर्ग आहे.’ पण मग हृदयात बसवलेली मूर्ती उघड्या डोळ्यांनी कशी बघता येईल? सर्व भक्तांनी मूर्तीसाठी एक सुंदर मंदिर बांधण्याचा निर्णय घेतला. काहींनी चंदन आणले, काहींनी दिवसेंदिवस उत्कृष्ट कोरले; स्वर्गीय मोहिनी चरण-दर-चरण मंदिरात दिसू लागली. रोज ते त्याची पूजा करू लागले. काहींनी त्यासाठी सुंदर ताजी फुले आणायला सुरुवात केली. प्रत्येक भक्ताला आपली भक्ती सिद्ध करायची होती. पूजेसाठी लागणाऱ्या वस्तू गोळा करताना ते सर्व एकमेकांशी स्पर्धा करू लागले. Dday आला. मूर्ती फुलांनी मढवली होती. मंदिर फुलांनी मढवले होते. सगळीकडे सुगंध दरवळत होता. अतिशय उजेड असलेले मंदिर आता आकाशातील ताऱ्यांशी स्पर्धा करत होते. भाविकांनी समाधानी मनाने पूजा केली आणि परत जाण्यासाठी वळले. प्रत्येकाने काहीतरी अडखळले. ते काय आहे ते पाहण्यासाठी प्रत्येकजण वाकला. पण ते काय आहे हे कोणीही समजू शकले नाही. प्रत्येकजण त्यावर शिक्का मारून निघून गेला. अरेरे! ती एकच मूर्ती होती. कोणीतरी, कधीतरी ते बाहेर ट्राउन केले होते. WHO? देवच जाणे….